65. Trekt zich op tot staan

Achtergronden

Grove motoriek.

Oprichtreacties. Het samenspel tussen het vestibulaire, het visuele, het tactiele systeem en de motoriek is zodanig ontwikkeld, dat het kind in staat is zich tegen de zwaartekracht in tot stand op te trekken.

Het gaan staan is een belangrijke fase in de ontwikkeling van het exploratiegedrag. Door het gaan staan verruimt het kind letterlijk en figuurlijk zijn horizon.

 Referentiewaarden (percentage dat het kenmerk positief scoort)

91,2 %

92,5 %

95,2 %

Het kind bevindt zich in zit­ of kruiphouding op de vloer nabij een tafel of stoel.

De onderzoeker (of de ouder) lokt het kind uit, zo nodig met behulp van speelgoed, om zich aan een voorwerp (tafel of stoel) op te trekken tot staan. Het kind mag daarbij niet worden geholpen.

De onderzoeker observeert of het kind zich optrekt tot staan en of het kind af en toe op de vlakke voet staat.

Als het gewenste gedrag niet kan worden geobserveerd, vraagt de onderzoeker aan de ouder: “Gaat ... wel eens uit zichzelf staan en zo ja, hoe doet hij dat dan?”

Het kind trekt zich aan een voorwerp op tot staan, zonder hulp van anderen.

Het kind trekt zich niet op tot staan

of

het kind trekt zich slechts op tot knieënstand

of

het kind trekt zich op tot staan en staat daarbij voortdurend op de tenen

en

de ouder beantwoordt bovenstaande vraag ontkennend.

+ Bij geobserveerde positieve respons.

M Bij anamnestisch positieve respons.

-­ Bij negatieve respons.

Bij ‘opmerkingen’ registreren op grond waarvan de respons negatief werd beoordeeld (bijvoorbeeld ‘staat voortdurend op tenen’ dan wel ‘knieënstand’).

Indien de DA of JV het kenmerk uitvoert volgt op een negatieve score altijd overleg met VS/JA.

Adviseer ouders om de grofmotorische ontwikkeling te stimuleren en ga daarbij in op het stimuleren van het optrekken.

Het onvermogen om te gaan staan is vanaf de leeftijd van 18 tot 20 maanden een alarmerend verschijnsel. Als kinderen kunnen staan en dat voortdurend op de tenen doen, moet dat vanaf de leeftijd van 12 maanden als een alarmerend symptoom worden beschouwd (Touwen, 1990, 1992).