Blog 24 juni 2025
Ruim drie jaar geleden maakte ik kennis met Karin en Frank. Karin is zwanger van hun eerste kindje en bevindt zich in het derde trimester. Het is een heel grote wens van het stel om een kindje te krijgen. Dit maakt ze na drie miskramen dus heel dankbaar en ze beschouwen dit als een doel in hun leven.
Helaas wordt de vreugde behoorlijk overschaduwd door de enorme rugpijnen die Karin heeft. De rugpijnen beheersen het dagelijks leven van het stel, Frank moet mentaal en praktisch veel opvangen en voelt zich vaak hulpeloos.
Daarnaast hebben zij beiden ook mentaal veel meegemaakt en hebben ze nog steeds veel op hun bordje. Ze hebben een moeilijke jeugd gehad met emotioneel geweld, depressiviteit, pestverleden, angststoornis en moeite met sociale contacten (klein netwerk). Dit maakt dat Frank beperkt belastbaar is en dat Karin begeleiding nodig heeft. Frank werkt twee dagen per week en hoewel dat onder zijn niveau is, is dat al behoorlijk zwaar voor hem. Tot slot staat het stel vrijwillig onder bewind en maken ze gebruik van de voedselbank, wat ook de nodige stress met zich meebrengt.
De eerste prenatale huisbezoeken, die vooral beheerst werden door de erge pijn van Karin, spraken we over de toekomst en de zorgen die Karin heeft op financieel- en werkgebied. Hierin vind ik het belangrijk om aan te sluiten bij ouders en aandacht te schenken en te luisteren naar datgene wat hen op dat moment bezig houdt. In de gesprekken merk ik dat ze erg in het moment leven en het lastig vinden om zich op de toekomst te richten. Door met hen mee te bewegen op hun tempo, bouw ik een vertrouwensband op, die ons voldoende basis geeft voor verdere begeleiding.
Wat voor mij een speerpunt is in de begeleiding van Stevig Ouderschap (SO): besteed aandacht aan datgene wat ouders aangeven en belangrijk vinden. Als SO-verpleegkundige weet je zelf heel goed waar je naartoe wil in bijvoorbeeld de hechting en de zorg voor het kind. Het is belangrijk om met de ouders mee te bewegen, zodat je zoveel mogelijk aan blijft sluiten en constructief blijft samenwerken. Dit is uiteraard alleen mogelijk als de situatie het qua veiligheid toelaat.
Terug naar Karin en Frank. Hoewel het belangrijk is om tot op bepaalde hoogte mee te bewegen met de ouders, is het soms ook nodig om het voortouw te nemen en te anticiperen op dat wat nodig is. Om vast te anticiperen op de begeleiding na de bevalling, neem ik contact op met de jeugdconsulente. In eerste instantie waren zij huiverig voor deze vorm van hulpverlening, maar na mijn uitleg zijn zij wel akkoord gegaan.
Na de bevalling komen we in onze gesprekken meer terecht bij het ouderschap en de sociaal-maatschappelijke omgeving van de ouders. We praten over de eigen jeugd van Karin en Frank en hoe zij vanuit hun rol vorm willen geven aan het ouderschap. Dit is een belangrijk gespreksonderwerp in het programma, waarin ik ook veel waardering en positieve stimulatie naar de ouders kan uiten.
Karin en Frank genieten enorm van hun dochter, het blijkt nog fijner te zijn dan ze aanvankelijk dachten. Ik benoem daarin ook het zien van de mooie interactie die zij hebben met hun kind, wat de ouders zichtbaar goed doet. Op momenten dat Karin weer meer gehinderd wordt door haar rugpijn, maak ik de zorgen en spanningen die dit met zich meebrengt bespreekbaar. Het is begrijpelijk dat deze spanningen invloed hebben op hun kindje en het is belangrijk dat de ouders weten hoe zij daarmee om kunnen gaan.
Mentaal blijft het zwaar, ook hulp (RIBW en GGZ) daarin stagneert. Dat leidt bij hen soms tot radeloosheid. Hun dochter geeft hen heel veel kracht en ondanks de lichamelijke pijn van Karin, blijft het stel strijdbaar.
Frank blijft volhouden in zijn zoektocht naar passend werk en uiteindelijk slaagt hij daarin! Ook Karin wil graag werken en ook zij vindt passend werk, maar helaas loopt dit als gevolg van financiële conflicten met betrekking tot het bewind spaak.
Op het moment dat Frank vier dagen per week werkt, merkt Karin dat ze gezelschap om zich heen mist. Ze mist iemand om overdag mee van gedachten te wisselen, waarop ik haar vanuit mijn rol voorstel om haar aan te melden voor ‘Kind aan Huis’. Dit is een organisatie die praktische hulp en vriendschap (door vrijwilligers) biedt aan gezinnen die een steuntje in de rug nodig hebben, zoals bij Karin op het gebied van sociaal contact.
Het programma werpt zijn vruchten af en Karins netwerk breidt zich uit. Zij is zo positief over het programma, dat ze merkt dat ze zelf ook haar steentje bij wil dragen en zich in wil gaan zetten voor vrijwilligerswerk. Dit beschouw ik als een prachtige stap van Karin.
Door het werk van Frank komt er meer financiële ruimte en het stel krijgt zelfs een fijnere eengezinswoning toegewezen, waardoor het op vele vlakken beter gaat. Hun dochter gaat met veel plezier naar het kinderdagverblijf, met daarbij een VVE-verwijzing.
Inmiddels zijn we drie jaar verder. Karin en Frank hebben drie maanden geleden hun tweede kindje gekregen en ze mogen terecht heel trots zijn op wat zij bereikt hebben. Mentale en lichamelijke problemen zijn op de achtergrond nog wel aanwezig, maar met hulp op psychisch gebied en de juiste medicatie hebben ze een stabiel evenwicht gevonden. De kinderen geven het stel een prachtig doel in het leven en ze genieten hier heel zichtbaar van.
Ik vond het heel waardevol om met Karin en Frank deze jaren mee te mogen lopen. Hierin heb ik geprobeerd om hen positief te bekrachtigen en te stimuleren. Soms was ik voor mijn gevoel slechts iemand tegen wie ze lekker hun verhaal konden doen, andere keren kon ik ook daadwerkelijk acties voor hen uitzetten en ze bemoedigen. Ik ben heel trots op hoe ze het ouderschap, maar ook zeker hun sociale en maatschappelijke leven hebben vormgegeven. Hier hebben zij enorme stappen in gezet! Ik hoop (maar weet ook) dat zij zelf deze trots en blijheid met mij delen en dat is ontzettend fijn!
Esther Bosveld
Jeugdverpleegkundige
Esther Bosveld is na haar HBO-V opleiding gestart op de kraam- en verlosafdeling, waarna zij in 2004 is begonnen als Jeugdverpleegkundige. Nu is ze werkzaam bij de GGD Gelderland Midden. De afgelopen 6 jaar begeleidt ze ook ouders met het programma Stevig Ouderschap, wat voor haar een mooie en waardevolle aanvulling is.
Lees meer over Esther Bosveld E-mailen
Enkele jaren geleden maakte Anouk van den Berg de overstap van de huisartsgeneeskunde naar de jeugdgezondheidszorg met een duidelijk doel voor ogen: zich inzetten voor een gezonder opgroeiende jeugd.
Siegnella Concincion kreeg in haar functie als jeugdverpleegkundige steun van de Gemeente Amsterdam, GGD Amsterdam, Jeugdgezondheidszorg, Amsterdamse Aanpak Gezond Gewicht (AAGG) en Sarphati Amsterdam om promotieonderzoek te doen gericht op het voorkomen en terugdringen van overgewicht bij kinderen.
Yolanda Wallenburg, AIOS jeugdgezondheidszorg, heeft zich tijdens haar stage bij het NCJ beziggehouden met het thema schoolverzuim. Haar blog werpt een blik op schoolverzuimbeleid in schoolgidsen: ‘’Als dit vooral gaat over regels en sancties en weinig over ondersteuning, staat iedereen met 1-0 achter’’, vertelt ze.