‘Precies wat ik nodig had’

‘Kom binnen, fijn dat jullie er zijn!’ zeg ik, terwijl ik de deur openhoud voor de moeder met haar dochter. Moeder lacht vriendelijk naar mij en geeft haar dochter een klein duwtje richting één van de zwarte stoelen in mijn kamer. Ik neem plaats op mijn bureaustoel tegenover hen en schuif mijn computerscherm opzij, zodat ik moeder en dochter beter kan zien. Het valt mij op dat moeder er moe uitziet, donkere kringen vormen zich onder haar groene ogen.

Ik stel mij voor en leg uit wat ik ga doen tijdens het onderzoek voor 5-jarigen. Op mijn verzoek ritst het meisje haar dikke jas open. Onder de jas zit een te groot shirt met een afbeelding van een rode auto, ik vermoed Bliksem McQueen van Cars. Dan valt mij het krappe rokje en de legging met het gat op. ‘Ben je gevallen?’ vraag ik aan het meisje en wijs naar haar legging. ‘Nee hoor dat was al zo,’ zegt ze en kijkt vluchtig naar haar blote knie die door de legging steekt. Ik vraag haar zich verder uit te kleden, weeg en meet haar en laat haar dan weer alles aan doen. Ik heb het groeidiagram niet nodig om te weten dat het meisje overgewicht heeft.

‘Vertel eens, wat weet jij over gezond zijn?’ vraag ik aan het meisje, zo kan ik een mooie ingang vormen om het overgewicht bespreekbaar te maken. Tijdens het gesprek wordt duidelijk dat het meisje bijna geen groente en fruit eet. ‘Dat is erg duur,’ zegt moeder, ‘ze wilt het ook niet eten’, voegt ze eraan toe. ‘Om gezond te blijven is beweging belangrijk,’ vervolg ik het gesprek. Als ik het meisje vraag of ze sport, kijkt ze naar haar moeder. De wangen van moeder kleuren rood en ze probeert mijn blik te ontwijken. Het meisje vertelt dat ze niet sport. ‘Waarom niet?’ vraag ik. ‘Ik zou haar graag aanmelden voor zwemles, maar dat kan ik niet betalen na de scheiding,’ zegt moeder voordat het meisje iets kan zeggen. Even denk ik tranen te zien in de ogen van de moeder. Ze vervolgt: ‘Stel ze wil een andere sport kiezen, dan kan ik de sportkleren niet eens betalen!’

Ik besluit de vragenlijst en SDQ aan de kant te schuiven en te focussen op hetgeen moeder mij net verteld heeft. ‘Dat lijkt mij lastig, wilt u mij wat meer over uw situatie vertellen?’ vraag ik. Moeder vertelt over de scheiding, de verhuizing die duurder uitviel dan verwacht, de baan die ze verloor door corona, het gevecht over de voogdij en de financiële nasleep. Zichtbaar geëmotioneerd sluit ze af met: ‘Daarom lukt het nu niet om haar te laten sporten, zelfs gezonde voeding is lastig op dit moment. Ik kan er niet van slapen.’ Ik knik, ‘Heeft u al eens gehoord van het Jeugdfonds sport & cultuur?’. Ik rommel in mijn werkmap en haal er dan, tegen mijn eigen verwachtingen in, nog een formulier uit. ‘Vul deze in voor de plek waar ze wil sporten en stuur hem dan terug naar mij. Wellicht kunnen zij het sporten financieren!’ Moeder kijkt mij verbaasd aan. ‘Kan dat echt?’. Daarna geef ik haar een lijstje met instanties waar ze gratis kleren kan ophalen. We besluiten samen een nieuwe afspraak te plannen over drie maanden om het gewicht te controleren van haar dochter en te bespreken hoe het gaat.

Bij het vertrek bedankt moeder mij voor de hulp. ‘Dit was precies wat ik nodig had, een zetje in de goede richting,’ zegt ze als ze in de deuropening staat. ‘Wat zeg je dan?’ zegt moeder tegen haar dochter, haar hand bovenop haar hoofd. ‘Dankjewel!’ zegt het meisje vrolijk tegen mij. ‘Geen probleem en nu lekker naar school!’ zeg ik en zwaai naar moeder en dochter.

Ik lach in mezelf, ik ben zo blij dat ik mensen mag helpen. De volgende moeder met haar dochter zit in de wachtkamer. ‘Kom binnen, fijn dat jullie er zijn,’ zeg ik en houd de deur voor hen open.