Blog 15 juni 2020
Van 1 t/m 7 juni vond voor de derde keer de Week van de Ouder plaats. Dit jaar stonden de buffers van ouderschap, het veerkrachtsysteem van ouders, centraal. Op 9 juni blikten we met de experts en JGZ-professionals terug op de Week van de Ouder in een JGZLive! sessie. Tijdens deze sessie droeg StandUpBlogger Merel Steinweg een inleidende en afsluitende blog voor.
In deze blog neem ik jullie via druk- en trekkrachten, hefbomen, katrollen, en andere natuurkundelessen mee naar die ene natuurkracht waar het dit jaar in deze Week van de Ouder over ging: veerkracht.
Daarvoor neem ik jullie eerst even mee naar mijn afgelopen zondag. Het is kwart over 11 ’s ochtends. Het waait, en als ik boven me kijk zie ik stapelwolken. Sommige dreigend donker, sommigen vrolijk als schaapjes. Ze weerspiegelen in de Eem waarop ik in mijn roeiboot dobber. Ik lig stil, drijf en wacht op de jongens. Die jongens zijn vijftienjarige pubers, die ik iedere zondagochtend coach. Met van die slungelige ledematen, hopeloze concentratie maar tomeloze inzet.
Ik probeer hen te leren, hoe ze hun kracht en energie over kunnen brengen naar de boot. Zodat deze, zonder teveel onnodige bewegingen, vaart maakt. In beweging blijft. Vooruit gaat. Plezier oplevert. Ik laat hen nadenken over hoe zij hun krachten verdelen, welke kantelpunten ze bezitten in knieën heup, en schouders en hoe ze zo optimaal mogelijk gebruik kunnen maken van de hefboom in hun handen: de roeiriem. Kortom, ik leer hen onder dat wolkendek hoe ze het zware, lichter kunnen maken.
En dat is bijzonder leuk en waardevol om te doen.
Als we terugroeien denk ik aan de tijd dat ik zo’n puber was. En ik nog natuurkunde in mijn pakket had. Ik snapte er meestal niets van, maar vond het wel magisch. Vooral het gegeven dat energie nooit verloren gaat. Dat een veer onder druk als het ware energie opslaat. Die, als de druk vermindert of wordt weggenomen, met grote kracht kan vrijkomen. Dat er dan heel veel mogelijk is: veerkracht.
Dat was afgelopen zondag, dat was twintig jaar geleden. Nu zit ik hier in mijn woonkamer, mijn drie kinderen zijn voor de tweede dag allemaal naar school en opvang en ik een beeldscherm vol gezichten. Sommigen in onze woon of werkkamers, sommigen misschien op kantoor. Samen op het beeldscherm om terug te kijken op de week van de ouder. De week over veerkracht.
Ik las in de Week van de Ouder: “Over ouders met vurige en geestdriftige energie, als pleitbezorgers voor hun kind, zoals beschreven door Peter de Vries”. Het verdelen van krachten op een kruk met drie poten, daar schreven Edith Raap en Sonja over.
In het artikel van Janneke van Bockel zag ik direct de parallel tussen ouderschap en natuurkunde: beide tijdloos en onvoorwaardelijk. Kortom, ik zag het overal: ouderschap is natuurkunde.
En dat vind ik dan ook weer magisch, hoe werkt aansluiten bij ouders dan? Welke helpende hefbomen zijn er? Welke druk- en trekkrachten om ouders te ondersteunen. Welke druk is immens, welke kan verlicht worden en welke is altijd aanwezig? Welke opstellingen, systemen, proefjes en formules zijn nodig om energie, die er al is, vrij te laten komen?
Kortom, hoe kunnen we sámen het zware lichter maken?
Voor alle ouders.
Dinsdagmiddag 15.00. Ik kijk naar een beeldscherm en zie steeds meer gezichten de virtuele vergaderruimte vullen. Close-ups van mensen die zich bezig houden met ouderschap. Omdat ze zelf vader of moeder zijn of omdat ze andere ouders bijstaan, helpen, adviseren, begeleiden, coachen, behandelen. Allemaal verschillende gezichten. Het is een mooi beeld.
Voordat we kunnen beginnen moeten we elkaar kunnen verstaan. Dat is soms even zoeken. Het microfoontje moet aan. Of, om geen ruis bij de ander te veroorzaken, juist weer uit. Bij sommigen is het netwerk overbelast omdat het hele gezin tegelijk op de wifi zit. Hier en daar hapert de verbinding.
De meesten zijn stil maar zeggen tóch heel veel. Met hun achtergrond: de boekenkast, gordijnen, betonnen muren én met hun gezichtsuitdrukkingen. Het verklapt waar ze zitten, fysiek en met gedachten. Bij één iemand klinkt een vrolijk muziekje op de achtergrond, dat vervolgens in alle woonkamers te horen is.
Ik ben bij deze bijeenkomst aanwezig als StandUpBlogger. Ik luister en kijk mee om ter afsluiting een samenvattende blog voor te dragen. Live geschreven.
Via mijn koptelefoon hoor ik over de theorie achter ouderschap, de werkelijkheid van werkende ouders, de persoonlijke ervaringen van een moeder met hulpverlening en perspectieven op ouderbetrokkenheid in het onderwijs. Ik versta de sprekers, spreek hen taal, ken de gezichten, herken me in de verhalen en vertrouw hun intenties. En toch wordt het in mijn hoofd een rommeltje.
Het is veel voor mij, het zijn veel woorden in een hoog tempo. Er wordt veel gezegd en ik type zo goed mogelijk mee. Maar wat komt er eigenlijk over? Wat vindt de weg van de oordoppen naar mijn bewustzijn? De niet te ontwijken metafoor duikt op: de online verbinding die het mogelijk maakt dat wij elkaar spreken hapert soms. De verbinding met ouders waar we bij willen aansluiten gaat ook niet vanzelf. Ware verbinding gebeurt tússen die verbinding.
Want tussen die technische, oppervlakkige verbinding zit zoveel meer dan woorden. Daar zitten zowel bij ouders als hulpverleners de verwachtingen, de bagage, normen, verwachtingen, historie, eigen kind- en ouderervaringen, trauma, hoop en veerkracht. Aan beide kanten. Het is de kunst om daar sensitief voor te zijn, daar mee te kunnen werken. Dat vraagt kennis over ouderschap en expertise in het aansluiten bij ouders.
Met mij gebeurde er trouwens nog iets bijzonders toen het in mijn hoofd een rommeltje werd. Ik begin plots te dichten. Niks hoogstaands, maar het kwam wel uit mijn hart. Dus die deel ik hier ter afsluiting.
We zitten voor muren, gordijnen, trappen en boeken
We proberen met elkaar de verbinding te zoeken
De wifi hapert, ’t gezin vraagt te veel
We ondersteunen ouders, ieder een deel
Ben plots aan t rijmen, weet ook niet waarom
Maar als ik even ga zoeken is dit waar ik kom
‘k zoek de formule om aan te sluiten en meer….
Om ouders te steunen, vanuit de kracht van de veer
Creatieve, kritische en optimistische reflectie. Live tijdens (online) evenementen, bijeenkomsten of werkbezoeken.
Tijdens het evenement zit ik stil in een hoekje te typen, schrijf ter plaatse een blog én draag deze op ieder gewenst moment in het programma voor. Het resultaat: een onverwachte kijk, een verrassende spiegel, woorden voor wat er niet gezegd is.
Merel Steinweg
Merel Steinweg is sociaal pedagoog en moeder van drie kinderen. Zij werkt als inhoudelijk adviseur in de jeugdsector met speciale interesse in vernieuwing en innovatie. Daarnaast geeft zij als ‘Stand-Up Blogger’ tijdens bijeenkomsten woorden aan wat niet gezegd wordt.
Lees meer over Merel Steinweg
Yolanda Wallenburg, AIOS jeugdgezondheidszorg, heeft zich tijdens haar stage bij het NCJ beziggehouden met het thema schoolverzuim. Haar blog werpt een blik op schoolverzuimbeleid in schoolgidsen: ‘’Als dit vooral gaat over regels en sancties en weinig over ondersteuning, staat iedereen met 1-0 achter’’, vertelt ze.
Versuft, verward en gedesoriënteerd zoekt men naar een nieuw houvast. Herwaarderen van wat het juiste is om te doen. Menswaardigheid weer vol in het licht zetten. Mensen zijn hier elkaars bondgenoten. Voortdurend maatschappelijk dialoog is de weg ernaartoe.
Voor leerlingen die kampen met ziekte, gaat het onderwijs niet altijd vanzelf. Marina van Egdom, AIOS M+G 1e fase, profiel JGZ, is ouder van zo’n kind. Haar persoonlijke ervaring heeft ertoe geleid dat ze zich inzet voor haar stage bij het NCJ en dat ze deelnam aan de doorontwikkeling van de interventie MAZL.