Blog 30 april 2019
Ben weer eens op tijd thuis van werk. Mijn jongens vertellen me vrolijk hoe ze die dag op school doorgebracht hebben. Ze willen graag nog gamen voordat we gaan eten. Dat mag deze keer. Ik zit op de bank nog even met mijn vrouw te praten over hoe haar dag is geweest. Als je in het onderwijs werkt, zoals zij, dan is elke dag weer anders. Soms heel gaaf. Soms best zwaar. Maar altijd een goed verhaal. Vanavond wil ik koken. Ik zet alvast muziek in de keuken aan. Het wordt een gezellige avond.
Als ik aan het koken ben, gaat de deurbel. Chagrijnig loop ik naar de deur. In mijn gedachten scheld ik op weer die (onder)betaalde studenten die van deur tot deur zieltjes aan het winnen zijn voor de goede doelen. En toch doe ik de deur open, omdat de goede doelen onze steun verdienen. Staat mijn buurman voor de deur. Net van zijn werk. Natte jas van de regen. Ik groet hem vriendelijk. Met zijn kleine vrolijke ogen zegt hij tegen mij: “Knap werk hebben jullie geleverd. Weet je dat alles klopt wat in jullie boek staat?” Mijn buurman heeft het over het recent gepubliceerde literatuuronderzoek naar Early Life Stress. Zijn vraag wacht niet op een antwoord. Ik sta er toch met mijn mond vol tanden. “…helaas…”, hoor ik hem er nog zachtjes achteraan zeggen. En dan sluit hij af met: “Goed om te lezen dat wat kapot gemaakt is ook deels te herstellen is. Jammer dat jullie er niet meer over schrijven…”
Allerlei gedachten razen door mijn hoofd. Ratio en gevoel vechten om voorrang. Ik zou graag nog een vraag willen stellen wetende dat ik dan een dialoog ontketen dat de hele avond zou kunnen duren. Het eten van vanavond staat nog te koken. Ik vraag hem of hij een recensie wil schrijven over ons boek. Op iets anders kom ik op dat moment niet. Hij aarzelt even en wegdraaiend van mij zegt hij dan: “Ik heb het nog niet uit. Ik zal het overwegen. Laten wij het hier binnenkort samen over hebben.” Ik zeg het toe. Hij draait zich om en beantwoordt mijn woorden met een glimlach. Een glimlach die mij diep raakt. Ik heb vandaag iemand beter leren kennen…
Igor Ivakic
directeur-bestuurder
Igor is sinds oktober 2015 directeur van het NCJ. Zijn missie is dat ieder kind in Nederland gezond en veilig kan opgroeien. Hij wil samen met de JGZ-sector laten zien dat je maatschappelijke epidemieën, zoals kindermishandeling, schoolverzuim en armoede, beter beheersbaar kunt maken door stevige inzet op preventie.
Igor heeft een achtergrond als maatschappelijk werker en socioloog. Hij werkte onder andere bij de rijksoverheid als management consultant en bij diverse maatschappelijk organisaties zoals Stichting Lezen & Schrijven en VluchtelingenWerk Nederland. Ook vervult Igor verschillende bestuursfuncties in de sociaal-maatschappelijke sector.
Door binnen de JGZ de krachten te bundelen, wil hij meer impact creëren. Zijn focus ligt dan ook op het maken van verbindingen binnen de JGZ, maar ook tussen de JGZ en alle partijen daaromheen.
Lees meer over Igor Ivakic E-mailen Bellen Ga naar LinkedIn
Enkele jaren geleden maakte Anouk van den Berg de overstap van de huisartsgeneeskunde naar de jeugdgezondheidszorg met een duidelijk doel voor ogen: zich inzetten voor een gezonder opgroeiende jeugd.
Siegnella Concincion kreeg in haar functie als jeugdverpleegkundige steun van de Gemeente Amsterdam, GGD Amsterdam, Jeugdgezondheidszorg, Amsterdamse Aanpak Gezond Gewicht (AAGG) en Sarphati Amsterdam om promotieonderzoek te doen gericht op het voorkomen en terugdringen van overgewicht bij kinderen.
Yolanda Wallenburg, AIOS jeugdgezondheidszorg, heeft zich tijdens haar stage bij het NCJ beziggehouden met het thema schoolverzuim. Haar blog werpt een blik op schoolverzuimbeleid in schoolgidsen: ‘’Als dit vooral gaat over regels en sancties en weinig over ondersteuning, staat iedereen met 1-0 achter’’, vertelt ze.