Blog 1 januari 2016
Je wordt als JGZ-professional telkens met nieuwe uitdagingen geconfronteerd. Aansluiten bij de kritisch bewuste of meer kwetsbare ouders, de nieuwe Jeugdwet, wel of niet werken in wijkteams. Een manier om daarmee om te gaan is je vasthouden aan je professionele kennis, je regels en richtlijnen. Tegenwoordig is dat vaak niet meer genoeg.
Er wordt als professional meer van je gevraagd. Een manier om het kind, de jongere en ouder daadwerkelijk centraal te stellen is de attitude van ‘egoloos’ werken. Kort gezegd: de bereidheid om je eigen voorkeur aan de kant te zetten en primair uit te gaan van wat het kind of de jongere en zijn ouders nodig hebben. Een volgende hype of iets waar je echt wat aan hebt? Oordeel zelf.
Egoloos werken gaat uit van het diepe besef dat je als professional slechts een bijdrage levert aan het succes dat het gezin uiteindelijk boekt. Het grootste deel van de tijd is het gezin aan zet om op eigen kracht iets van het leven maken. Of dat lukt of niet, ligt grotendeels in hun eigen handen. Vanuit je wens om het gezin snel te helpen ben je geneigd meteen te bepalen wat goed is voor het kind, de jongere en ouders. Je hebt automatisch al allerlei mogelijke oplossingen in je hoofd. Wil je het gezin echt helpen, zorg dan voor een constructieve, open en onderzoekende houding en vraag wat zij nodig hebben en wensen. Het werkt niet om snel en vakkundig je kant en klare adviezen te geven en daarmee als het ware de held uit te willen hangen. Waar het echt om gaat is dat het gezin zelf oplossingen bedenkt, waar zij in geloven. Dit vraagt geduld en vertrouwen en duurt in eerste instantie misschien wat langer, maar is nodig om uiteindelijk voor verandering te zorgen.
Egoloos wil zeker niet zeggen dat je jezelf als professional buitenspel zet. Het gaat er juist om het gezin vertrouwen te geven en op het juiste moment van advies te voorzien, te stimuleren en te coachen. Als professional kun je door oprecht interesse te hebben net dat steuntje bieden dat nodig is en positief bijdragen aan het leven van heel veel kinderen.
Uiteraard vraagt dit een professionele houding, waarin je uitgaat van een gelijkwaardige relatie. Door de ervaringsdeskundigheid van het kind, de jongere en de ouders te verbinden met je expertise als professional kom je tot gedragen afspraken. Die professionele houding draait ook om een juiste verhouding tussen enerzijds de JGZ-kennis, richtlijnen en protocollen en anderzijds jij als mens die contact maakt. Professionele kennis geeft veel houvast, maar om een relatie aan te kunnen gaan met het gezin, is het ook nodig om jezelf en je eigen kwetsbaarheid meer te laten zien. Verschuilen achter je functie is voor de huidige gezinnen niet meer genoeg. Wil je succes boeken, dan moet je de dialoog aangaan en met het gezin bespreken wat ze meer of beter zouden willen en hoe ze dit zouden kunnen bereiken. Weet je balans te vinden tussen deze aspecten, dan werk je steeds meer egoloos en komt het gezin daadwerkelijk centraal te staan.
Kijk af en toe even in de spiegel. Zie je dan een egoloze professional, die zich daadwerkelijk beseft hoe het is om dat kind, die jongere of ouder te zijn of ben je eigenlijk pas tevreden als het gezin gevoed met jouw adviezen de deur uit loopt?
Dit is het eerste blog van een reeks die ingaat op een fenomeen als egoloos werken en daarin handvatten meegeeft om vorm te geven aan het werkelijk centraal stellen van het kind in het gezin.
Deze promovendikring brengt gepromoveerden en promovendi die onderzoek in de JGZ doen, deden of willen doen met elkaar in contact. Van elkaar leren en elkaar raadplegen staat centraal.
“Wat is randvoorwaardelijk nodig voor professionals om bij signalering van geldzorgen door te verwijzen naar een passende instantie?”
In het schooljaar van ’21-’22 hebben ruim dertigduizend jongeren vroegtijdig school verlaten. Het is de grootste stijging in de afgelopen 10 jaar. Waarom is het onderwijs niet in staat om toekomstperspectief te bieden aan jongeren? Het zijn toch niet de jongeren die stuk zijn?